Jesienny 3-4 dniowy wypad w góry powoli staje się tradycją i czymś na co czekam z niecierpliwością cały rok. Okres wrzesień-październik to wg mnie najpiękniejszy czas w górach. Pogoda jest najbardziej stabilna. Jeśli tylko dobrze przestudiuje się prognozy da się trafić kilka dni z pełnym słońcem. O tej porze roku nie jest już gorąco, a jedynie przyjemnie ciepło. Nie ma również tłumów turystów, ponieważ dawno już po sezonie. Ku mojemu wielkiemu zadowoleniu w minionym roku również udało nam się wyjechać na 4 dni w Beskid Żywiecki i Śląski i poszwędać się po schroniskach.

Środa, 2 października

Wyjazd jak większość naszych wycieczek na południe rozpoczynamy od podróży i noclegu na Śląsku, czyli jak zwykle po pracy wsiadamy w pociąg i jedziemy do Katowic.

Czwartek, 3 października

Na dworcu w Katowicach następuje mała konsternacja, ponieważ na tablicy nie wyświetla się pociąg, którym mamy zamiar jechać do Żywca. Całe szczęście tablica kłamała, a pociąg już stoi na peronie. I to mój ulubiony, czyli z wagonami Českich dráh. Podróż mija dość sprawnie i z uwagi na wczesną porę sennie.
Korzystając z faktu, że w Żywcu mamy prawie godzinę na przesiadkę na PKSa do Rycerki robimy zakupy spożywcze, ponieważ następny sklep spotkamy dopiero jutro wieczorem (jeśli dobrze pójdzie). Podróż PKSem również mija bardzo przyjemnie. Lubię zwiedzać te rejony z okien autobusu, na dodatek całkiem klimatycznego. Od Węgierskiej Górki stopniowo zaczyna się dosiadać do naszego autobusu zorganizowana wycieczka młodzieży (obstawiałabym gimnazjalnej). Na dodatek wspominają coś o Wielkiej Raczy, czyli naszym dzisiejszym celu. Już zaczęłam się obawiać, że nasza oaza spokoju zostanie zburzona przez brzdąkającą na gitarach młodzież, jednak wysiadają oni kilka przystanków wcześniej od nas i więcej już ich nie spotkamy. My z kolei jedziemy dalej, aż do ostatniego przystanku – Rycerka Górna Kolonia i stamtąd rozpoczynamy wędrówkę zielonym szlakiem na Przegibek.
Pogoda jest piękna, temperatura całkiem przyjemna a nad nami niebieskie niebo. Człapiemy pod górę mało widokowym szlakiem i docieramy w całkiem dobrym tempie do Schroniska na Przegibku.
Zjadamy obiad składający się z pierogów oraz orawskich naleśników i wędrujemy dalej, gdyż przed nami jeszcze długa droga a dzień coraz krótszy. W schronisku przebywa z nami jeszcze tylko jedna 3-osobowa grupa, która sugeruje, że czas podany na naszej mapie jest mocno wyśrubowany i raczej powinniśmy wziąć większy zapas.
Teraz przed nami krótki odcinek szlaku z pięknymi widokami. Na wprost Bania, z prawnej wyłania się nasz dzisiejszy cel – Wielka Racza, a pomiędzy Banią i Raczą widać całą naszą grań, którą mamy dziś do przejścia.

Analizując mapę co jakiś czas wychodzi na to, że poruszamy się wolniej niż by nam się wydawało. Chyba jednak Ci w schronisku mieli rację. Po zdobyciu grani, która jednocześnie jest granicą polsko-słowacką ukazują się piękne widoki na Beskidy Kisuckie, Małą Fatrę, Góry Choczańskie i Tatry.

Kolejny dłuższy postój robimy na Hali Śrubita. Kanapeczka, herbatka i w drogę. Podkręcamy tempo, ponieważ chcemy koniecznie zdążyć na zachód słońca na Wielkiej Raczy. Na zboczach Małej Raczy idzie nam się już ciężko. Zmęczenie spowodowane niesieniem ciężkiego plecaka daje się we znaki. Tu również robimy krótką przerwę na kilka zdjęć i podziwianie widoków. A jest co podziwiać. Jak na dłoni widać Małą Fatrę.

Ostatnie metry do schroniska pokonujemy w miarę szybko i udaje nam się nawet zjeść jeszcze po zupie przed zachodem. Pomimo tego, iż schronisko ma aż 50 miejsc noclegowych wszyscy dzisiejsi turyści, a jest ich niewielu zostają niestety stłoczeni do jednego małego pokoju.
Zachód słońca jest faktycznie piękny. Na wieży widokowej oprócz nas jest jeszcze tylko jeden turysta.
Zaraz po zachodzie robi się bardzo zimno, więc uciekamy do schroniska.

Piątek, 4 października

Noc była ciężka. 3 osoby z 5 śpiących w naszym pokoju chrapały tak głośno, że schowanie głowy do śpiwora nie pomagało. No cóż… Budzik budzi nas o 6:30, krótko po tym jak wszyscy w końcu przestali chrapać. Z okna pokoju widać już łunę wschodzącego słońca, więc wychodzimy na wieżę widokową. Znowu jesteśmy sami. Aż dziwne, że inni wolą spać niż zobaczyć tak niesamowite widoki. Całe szczęście, że mamy ze sobą termos z gorącą herbatą, bo na dworze jest -10 st. C. Po ok. 10 minutach oczekiwania ukazuje się słońce.
Stojąc na wieży słyszymy dobiegający z lasu ryk. Za pierwszym razem się przestraszyłam, ale stwierdziłam, że moja niedźwiedziofobia sama wytworzyła mi takie dźwięki w głowie. Jednak po drugim i trzecim ryku chcę natychmiast wracać do schroniska. Dobrze wiem, że niedźwiedzie z reguły nie ryczą, a październik to okres rykowiska jeleni. Jednak wyobraźnia robi swoje. Wracamy do schroniska, pakujemy plecaki, zjadamy śniadanie i ruszamy w drogę. Mapa pokazuje, że powinniśmy dojść do Zwardonia – dzisiejszego miejsca naszego noclegu w 3h,  jednak z czasem okaże się, że nasza mapa nie zawsze ma rację i droga zajmie nam znacznie więcej czasu, co też wskazywała tabliczka przy schronisku.

Czerwony szlak z Wielkiej Raczy do Zwardonia jest bardzo malowniczy. Swego czasu, jeszcze przed Schengen prowadziły dwa szlaki równolegle z małymi odchyleniami – czerwony, polski trawersował większość zboczy do Zwardonia i niebieski, słowacki prowadzący po szczytach do Skalitego, wioski graniczącej ze Zwardoniem. Jednak jak się wieczorem dowiedzieliśmy od gospodarza, po wejściu do Schengen słowacki, mało odwiedzany szlak został zlikwidowany, a czerwony nieco zmodyfikowany (teraz prowadzi częściowo po szczytach). Stąd wzięła się rozbieżność w czasach. Szlak wydaje się nie mieć końca. Wędrujemy przez Upłaz, trawersujemy Wielki Przysłop, wchodzim na Mały Przysłop, Beskid, Magurę, Kikulę, Beskid Graniczny, Skakankę, mijamy studencką Chatkę Skakankę, prywatne schronisko Chatę pod Skalanką oraz nieczynne od kilku lat schronisko Dworzec Beskidzki. A bardzo szkoda, że nieczynne, ponieważ widać, że kiedyś był to ładny obiekt, bardzo duży (może za duży jak na schronisko i dlatego zamknięty). Położenie schroniska stanowiło również dobrą bazę wypadową.

Mając dziś spory zapas czasu schodzimy niespiesznie, robiąc co jakiś czas przerwy.

Na kwaterze meldujemy się o 15, strasznie głodni. Jedynym miejscem gdzie można zjeść obiad w Zwardoniu o tej porze dnia i roku to restauracja Halka, więc nie mając wyboru udajemy się tam, a następnie ruszamy na słowacką stronę do sklepu po dobre piwo i studencką czekoladę.
Początkowo w planach mieliśmy jeszcze na dziś zaplanowane wejście na Rachowiec na zachód słońca, jednak popołudniu nikt już o tym nawet nie wspominał.

Sobota, 5 października

Dziś mamy do przemierzenia odcinek Zwardoń – Barania Góra. Pogoda znów wyśmienita. Kilometrów jak zwykle sporo. Ale dzisiaj wychodzimy już ze spokojnego, jeszcze w miarę dzikiego Beskidu Żywieckiego i wchodzimy w Beskid Śląski, znacznie bardziej zurbanizowany. Dziś towarzyszyć nam będzie dla odmiany szlak niebieski. Kierujemy się w stronę samochodowego przejścia granicznego w Zwardoniu, a następnie wchodzimy w las i wdrapujemy się na Sołowy Wierch tylko po to by zaraz z niego schodzić ku przełęczy Rupieńka, położonej u podnóża Ochodzitej.

Tak więc nasz dzisiejszy szlak prezentuje się góra, dół, góra, dół. Na przełęczy robimy sobie krótki postój i po nabraniu sił wdrapujemy się na Ochodzitą.

Nie wchodzimy na sam szczyt, ale trawersujemy trochę poniżej i tym sposobem dostajemy się do Koniakowa. Zjadamy w knajpie obiad, wchodzimy na Koczy Zamek, by rozejrzeć się po okolicy i znowu wędrujemy w dół przez wioskę do Przełęczy Koniakowskiej, żeby zaraz rozpocząć podejście pod Baranią Górę. Idzie nam się bardzo dobrze. Widoki dopisują. Ale dziś już nie ma lasu po horyzont, gdzie się nie rozejrzeć widać jakieś ludzkie osady. Po prawej mamy widok na Kamesznicę, po lewej na Koniaków i Istebną.

Pniemy się powoli w górę i koniec końców lądujemy w schronisku Przysłop pod Baranią Górą. O ile do tej pory spotkaliśmy dosłownie kilku ludzi na szlakach o tyle tutaj w schronisku można powiedzieć, że jest tłum. Widać, że to bardzo popularne i często odwiedzane miejsce w weekendy. Zjadamy całkiem dobry drugi obiad i wyruszamy już bez bagaży na Baranią Górę na zachód słońca. Niestety przez tę chwilę gdy siedzieliśmy w schronisku pogoda się pogorszyła i słońce zaszło na chmury. Jednak pełni nadziei podążamy na szczyt, żeby zobaczyć zachód. Szlak ze schroniska na Baranią Górę jest mało przyjemny, ponieważ idzie się cały czas po sypkich kamieniach, na których wykręcają nam się zmęczone po całym dniu nogi. Na szczyt dostajemy się w bardzo szybkim tempie, mianowicie pół godziny. Znajduje się tu wieża widokowa, jednak dziś z powodu wymierającego lasu w Beskidzie Śląskim jest już praktycznie niepotrzebna, ponieważ spod wieży widać prawie tyle samo. Widok mamy 360 st. Widać m.in. Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Tatry, Małą Fatrę a nawet Sudety, no ale akurat nie dziś. Niestety, słońca dziś już nie zobaczymy. Czekamy jakiś czas licząc, że chociaż fragment się pokaże, ale na próżno.

Robimy kilka zdjęć i wracamy w zupełnej ciemności do schroniska. Całe szczęście mamy czołówki, które dobrze oświetlają drogę, ale nie dają mi jednak poczucia bezpieczeństwa w ciemnym, strasznym lesie.

Niedziela, 6 października

To już nasz ostatni dzień wyjazdu. Dziś musimy się dostać do pociągu, ale wcale nie idziemy na łatwiznę. Przed nami znowu długa wycieczka. Wspinamy się z powrotem na Baranią Górę (dziś z plecakami idzie nam już znacznie gorzej) i dalej przez Magurkę Wiślańską, Magurkę Radziechowską i Glinne do Węgierskiej Górki. Niestety przez noc się nie wypogodziło, a raczej zachmurzyło się jeszcze bardziej. Mam wrażenie jakby niebo miało nam zaraz spaść na głowę. Szczyty Tatr i Babiej Góry są w chmurach.
Dzisiaj znowu towarzyszy nam zupełnie inny krajobraz. Troszkę księżycowy. Lasy w paśmie Skrzycznego i Baraniej Góry ucierpiały pod wypływem kornika chyba najbardziej. Od samej Baraniej Góry idziemy zupełnie odkrytym terenem aż do końcowego zejścia z Glinnego do Węgierskiej Górki. Całe szczęście nie pada. Idziemy swobodnym tempem przystając co jakiś czas na zdjęcia.

Pomimo niedzieli idziemy zupełnie sami, dopiero w okolicach Glinnego spotykamy pierwszych turystów. Schodzimy do Węgierskiej Górki, gdzie zjadamy pizzę w wielokrotnie już odwiedzanej pizzerii i idziemy na dworzec kończąc naszą wycieczkę.

W sumie przeszliśmy ponad 65 km, pokonaliśmy grubo ponad 2600m w górę i niewiele więcej w dół, zrobiliśmy mnóstwo zdjęć, podziwialiśmy piękne widoki i umęczyliśmy się solidnie.