Niedziela, 17 sierpnia

Całą noc lało. I to solidnie. Nad ranem również budzi nas szum deszczu. Wychylamy głowy z sypialni dopiero jak się trochę uspokaja. I tu zaskoczenie. W przedsionku mamy małą powódź. Wieczorem źle rozłożyliśmy podłogę w przedsionku, kawałek wystawał poza tropik i małą rynienką woda wpływała do środka namiotu. Wszystko w przedsionku stało w wodzie, a nasze sakwy tym samym przeszły pierwszy test i zdały go celująco. Pomimo stania całą noc w wodzie, w środku wszystko było suche. Tym sposobem obyło się bez strat.

Widoki na poprawę pogody trochę marne – cały czas pada, dookoła mgła, a dziś czeka nas jeden z najładniejszych docinków trasy. Droga będzie wiodła przełomem Dunaju, pięknymi zakolami, wśród gór.

Dłużej w namiocie nie da się już siedzieć, ileż można… więc idziemy pod zadaszenie, gdzie znajdują się ogólnodostępne ławy i stoły zjeść śniadanie. Ponieważ nie ma tu dostępu do WiFi, wykonujemy telefon do Polski, żeby sprawdzić prognozę na dzisiejszy dzień. Internet twierdzi, że właśnie świeci słońce i na dodatek będzie świecić przez cały dzień. Hmm… ciekawe.

Kiedy przestaje padać musimy jeszcze chwilę odczekać aż tropik trochę przeschnie, potem pakujemy się i ruszamy w drogę. Po deszczu znowu mamy ciekawe widoki, które powoduje unosząca się mgła.

Droga początkowo nie jest zbyt przyjemna, ponieważ prowadzi wzdłuż ruchliwej drogi, więc jest głośno. Po około 5km dojeżdżamy do pierwszej atrakcji – elektrowni wodnej o ciekawej architekturze.

Stąd mamy już tylko 2,5km do pierwszej miejscowości, swoją drogą bardzo ładniej – Engelhartszell. W międzyczasie rozpogadza się na dobre i faktycznie wychodzi przepowiadane słońce.

Na ryneczku robimy sobie postój, a że przy okazji znajdujemy przyjemną pizzerię postanawiamy zostać tu na obiad, wszak już samo południe. Pizza okazała się wyśmienita, więc najedzeni i z dobrymi humorami ruszamy dalej.

W większości Donauradweg jest poprowadzona równolegle po obu stronach rzeki, jednak zdarzają sie odcinki, kiedy szlak prowadzi tylko jednym brzegiem. I tak sie dzieje właśnie teraz. Przez najbliższe 10km Donauradweg poprowadzona jest jedynie lewym brzegiem Dunaju, więc jestesmy zmuszeni ponownie skorzystać z Radfähre, czyli promu dla rowerzystów.

Prom prowadzi małżeństwo (tak obstawiam) w podeszłym wieku. Zaraz po odbiciu od brzegu rozstawiają kieliszki i zaczynają polewać rowerzystom schnapsy! Puszczają ster i obydwoje zajmują się obsługiwaniem pasażerów. Idzie im to na tyle sprawnie, że po 5 minutach (tyle mniej więcej trwa rejs) po drinkach nie ma śladu i weseli pasażerowie wsiadają na swoje rowery i jadą dalej… Taaa…My jednak woleliśmy robić zdjęcia zamiast raczyć się trunkami.

Po tej stronie rzeki trasa jest przyjemniejsza, prowadzi z dala od ruchliwych ulic, jednak zaczyna się od sporego podjazdu.

Kiedy dojeżdżamy do Nideranny widzimy w górze most, którym mieliśmy przejechać ponownie na drugi brzeg. Jednak z tego miejsca wydaje się on tak wysoko… A przed chwilą mieliśmy taki przyjemny długi zjazd… Chyba przegapiliśmy skręt na most. Nie chce nam się z powrotem podjeżdżać pod górkę i postanawiamy jechać dalej przed siebie i pod koniec dnia przeprawić się promem, ponieważ nasz dzisiejszy kemping znajduje sie na drugim brzegu rzeki.

Przyjemną trasą dojeżdżamy do Schlögener Schlinge, czyli słynnego przełomu Dunaju, gdzie rzeka wije się pomiędzy górami i skręca nawet o 180 stopni. Widoki są naprawdę bardzo ładne. Najpiękniejsze roztaczają się jednak z punktów widokowych położonych na wzgórzach. Tam jednak nie chce nam się dzisiaj wdrapywać. Droga przypomina mi nieco nasz przełom Dunajca w Pieninach, tylko że na większa skalę.

W miejscowości o ciekawej nazwie Au przeprawiamy się wspomianym już wcześniej promem na przeciwległy brzeg i dalej jedziemy aż do naszego kempingu. Droga w dalszym ciągu jest bardzo przyjemna, wije się wzdłuż Dunaju raz w prawo raz w lewo, co jakiś czas odbijamy nieco od brzegu i jedziemy wzdłuż pól kukurydzy.

Do kempingu docieramy bez problemu. Okazuje się być pięknie położony (co nie było dla nas wielkim zaskoczeniem, ponieważ już wcześniej sprawdziliśmy ten obiekt w Internecie i właśnie dlatego zaplanowaliśmy tutaj nocleg). Kemping to tak naprawdę spory ogród należący do pensjonatu, położonego nad samą rzeką. Piękna soczystozielona trawka, dookoła góry. Czego chcieć więcej… Rozbijamy namiot i resztę dnia spędzamy na tarasie pensjonatu popijając piwo i zjadając pyszną kolację, składającą się z samych pysznych lokalnych specjałów.

Poniedziałek, 18 sierpnia

Poprzedniego dnia poszliśmy spać bardzo wcześnie, bo chyba jeszcze przed zmrokiem, co jednak spowodowało, że już o godzinie 4 obudziłam się zupełnie wyspana. Tylko co tu robić kiedy jeszcze ciemno? Nic tylko leżeć i czekać aż wstanie słonko.

Znowu solidnie przemarzłam. Już wiem, że na takie wyprawy mam za cienki śpiwór. Getry + spodnie, dwa polary i czapka nie dają wystarczającego ciepła.

Wczesnym rankiem zjadamy śniadanie, czekamy aż słońce osuszy nam namiot, pakujemy się i jedziemy dalej przed siebie. Celem na dziś jest Linz, gdzie mamy zamiar przenocować w schronisku młodzieżowym i zrobić sobie jeden dzień odpoczynku.

Dziś również trasa jest bardzo przyjemna. Pogoda także dopisuje, więc jazda jest czystą przyjemnością. Niestety nie zawsze droga rowerowa jest zabezpieczona jakimiś barierkami, co przy pieknych widokach dookoła jest zdradliwe. Kilka razy w ostatniej chwili odbijałam kierownicą, żeby nie zjechać do rzeki.

Kończymy dzisiaj przełom Dunaju, góry robią się coraz niższe, aż w końcu w miejscowości Aschach an der Donau zostawiamy je za sobą i teren nagle robi się płaski.

W Aschach robimy postój na ławce nad rzeką na drugie śniadanie. Tutaj zmieniamy również brzeg rzeki, ponieważ trasa po drugiej stronie wydaje nam się ciekawsza. Przejeżdżamy przez most i kontynuujemy jazdę tym razem odbijając nieco od rzeki i przejeżdżając przez urocze pola kukurydzy.

Szlak prowadzi nas do małego miasteczka Feldkirchen, gdzie robimy kolejny postój, tym razem w knajpce, na uzupełnienie płynów, ponieważ zrobiło się naprawdę gorąco. Nie musze chyba pisać, że w knajpce wszyscy klienci to rowerzyści.

Jedziemy dalej przez pola, ale szlak teraz ponownie odbija w kierunku rzeki. Po spotkaniu się z Dunajem wjeżdżamy na wał i jedziemy wzdłuż rzeki w prażącym słońcu w kierunku Linzu.

Po ok. 10km jazdy wałem szlak skręca do miejscowości Ottensheim, co nas bardzo cieszy, ponieważ to daje nadzieję na trochę cienia. Miasteczko jest bardzo ładne, jednak żeby dostać się na rynek trzeba podjechać pod sporą górkę, która mnie pokonała. Pchać rower pod nią również nie jest łatwo.

W knajpce na rynku zjadamy obiad i po chwili odpoczynku ruszamy na ostatni dzisiejszy odcinek trasy. Niestety okazuje się on bardzo męczący i nudny. Szlak prowadzi ścieżką rowerową wzdłuż bardzo ruchliwej drogi. Jest głośno, nie ma kawałka cienia, widoków jakiś specjalnych również brak. I tak przez kolejnych 10km.

W Linzu kierujemy się od razu do naszego schroniska. Na planie miasta wydaje się być bardzo blisko centrum, jednak nasz plan nie ma poziomic i nie pokazywał, że schronisko znajduje się na najwyższej górce w okolicy. Dlatego też dotarcie do schroniska zajęło nam (a szczególnie mi) sporo czasu. Wpychanie roweru 1,5 km pod stroną górę z 13kg obciążeniem jest sporym wyzwaniem. Jednak było warto, ponieważ mimo że wybraliśmy na nocleg schronisko młodzieżowe warunki są wręcz hotelowe – ładnie, czysto, schludnie i do tego jeszcze garaż na rowery.

W pokoju zrzucamy bagaże i na lekko zjeżdżamy do centrum, żeby zobaczyć miasto. Gdy zjadamy pyszne lody na rynku łapie nas burza. Przeczekujemy ją gdzieś pod dachem i wracamy na nocleg.

Schronisko jak już wcześniej wspomniałam było na górce, więc z okna mieliśmy ładny widok na miasto, a szczególnie ładne widoki były, kiedy późnym wieczorem przeszła nad miastem kolejna, tym razem potężna burza.

cdn.